Uwielbiam początki nowego roku. Zwłaszcza te, które zaczynają się tygodniowym urlopem. Powietrze naładowane jest elektryczną energią. Wszyscy chcą być lepsi, wszystkim bardziej się chce, wszystko można zacząć od nowa… Nie da się nie ulec tej fali, w końcu każda okazja do zmian na lepsze jest dobra, więc czemu by nie spróbować….

W 2018 roku na blogu pojawiła się jeden wpis. Dwa razy blog zniknął z eteru, w tym ostatni raz przed samiutkimi świętami… Teraz rozumiecie, czemu u mnie w domu mój mąż płaci rachunki… Odkąd pieczenie  i edukacja chlebowa stały się moim zawodem zupełnie straciłam serce do gotowania. W ostatnim roku posiłkiem, który zjadłam najczęściej był makaron z tuńczykiem lub, wstyd się przyznać, parówki na kolację. Kiedy patrzyłam na moją książkę, tylko wzdychałam przypominając sobie wszystkie kulinarne akrobacje, które wyczyniałam przez lata. Mało snu, dużo pracy, mało wolnego czasu… To nie są czynniki, które wzmagają kulinarną kreatywność. Na szczęście przyszedł ten czas, kiedy mój kalendarz bardzo się oczyścił. Rok 2019 zapowiada się nad zwyczaj spokojnie. W końcu mogę zacząć spacerować, jeść ciepłe śniadania, a kiedy odpracuję już całą swoją chlebową rutynę mogę nareszcie zacząć robić więcej rzeczy, które tak bardzo sprawiają mi radość. Gotować, fotografować, dzielić się. Zawsze powtarzam, że prowadzenie bloga nigdy nie było celem samym w sobie. Jedynie konsekwencją, produktem ubocznym olbrzymiej pasji. Mam nadzieję, że ta znowu odżyje, a wpisy na blogu będą nie tylko ulotnym postanowieniem noworocznym.

Przepis na granolę, którą dzisiaj Wam przedstawiam, zrobiłam po świętach 2 razy. Jej porcja starczy na 5 solidnych śniadań. Jej podstawą są płatki orkiszowe namoczone w mieszance soku ananasowego, mleka kokosowego i pasty daktylowej. Orkisz jest zbożem dość twardym, więc trzeba go zwilżyć nieco bardziej niż owies. Do tego tropikalne dodatki – suszone mango i grubo ciosany miąższ kokosowy. Taka drobna wycieczka w tropiki w czasie śniadania. Jeżeli nie macie pasty daktylowej, możecie użyć miodu lub innego alternatywnego cukru. Warto się w nią jednak zaopatrzyć. Coś mi mówi, że gdy już raz zrobicie granole, zechcecie ją powtórzyć w niedługim czasie.

Tropikalna granola orkiszowa (5 porcji)

400 g płatków orkiszowych

2 łyżki masła kokosowego

75 ml soku ananasowego

75 ml mleka kokosowego

2 łyżki pasty daktylowej

100 g suszonego mango

100 g grubych wiórek kokosowych

Nagrzej piekarnik do 175  stopni. W garnuszku rozpuść masło kokosowe, dodaj sok ananasowy, mleko kokosowe i pastę z daktyli. Przygotowaną miksturą zalej płatki orkiszowe, dodaj połowę płatków kokosowych i dobrze wszystko wymieszaj. Wysyp płatki na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia i wstaw do piekarnika na około 25 minut. Pamięta, by raz na jakiś czas przemieszać granolę, aby płatki równomiernie się uprażyły. Wyciągnij granolę z pieca, dodaj pozostałe wiórki kokosowe, oraz pocięte na kawałki mango (suszone mango jest dość włókniste, dla tego przydatne mogą okazać się nożyczki). Gdy granola przestygnie zamknij ją szczelnie w słoiku.

Tak jak pisałam wcześniej – płatki orkiszowe są dość twarde, a mango łykowate, więc granolę je się najlepiej, gdy da się jej nasiąknąć przez około 15-20 minut przed jedzeniem. Można też zalać ją mlekiem noc wcześniej, a rano zwilżyć z łyżką jogurtu. Smacznego!

Czasami kiedy sobie przypomnę, że napisałam książkę kucharską, ogarnia mnie pusty śmiech. Odkąd zaczęłam wytwarzać jedzenie nie tylko dla siebie moje wizyty w kuchni ograniczyły się do niezbędnego minimum. Zeby zalać płatki mlekiem, ukroić kromkę chleba, może usmażyć jajka. Zapach świeżo upieczonego ciasta, którym kiedyś tak często perfumowałam nasz dom stał się prawdziwą rzadkością. Ale wiem też, że tak musi być, bo zwyczajnie nie da się wszystkiego na raz. Czasami jednak, gdy dobrze odeśpię, wypocznę  a w perspektywie mam dzień netflixa i drzemek potrafię jeszcze zaliczyć zryw w kierunku kuchni…

Był pierwszy dzień mojego urlopu. Stary z domu, fortecy brak, przelotni goście nazajutrz. To musiało się skończyć jakimś maślanym ciastem, a o tym myślałam już od jakiegoś czasu. Coś jak gateaux brettone, ale spulchnione proszkiem do pieczenia i pianą, bardziej wilgotne niż kruche. Nawet wyszło za pierwszym razem. Jest banalnie proste, a jeżeli macie mikser do ucierania to już w ogóle nie ma o czym mówić. Ja swoje zrobiłam totalnie analogowo – ubijając pianę ręczną trzepaczką po babci, a ciasto utarłam trzepaczką balonową (bo mimo, że wróciliśmy do Warszawy prawie rok temu, nasze kartony z poprzednim życiem wciąż nie zostały otwarte, szkoda gadać…).  Piecze się szybko, jeszcze szybciej znika. Gdyby nie goście, rozprawiłabym się z całą blachą. Smakuje najlepiej w tym krótkim momencie, kiedy jest jeszcze lekko ciepłe, ale dobrze już wystygnięte i ścięte. Trzyma świeżość przez następne 2 dni, jeżeli owiniecie je szczelnie folią spożywczą. Robiłam je z i z malinami i śliwkami, z malinami smakuje o wiele lepiej. Sprawiłam nim sobie wiele radości, którą chciałabym się z Wami dzisiaj podzielić. 

Ucierane maślane z malinami i twarogiem (12 porcji)

200 g bardzo miękkiego masła

100 g cukru pudru

2 łyżki cukru kryształowego

3 żółtka + 3 białka 

150 g kwaśnej śmietany

200 g maki

1 łyżka proszku do pieczenia

1/2 łyżeczki soli

2 szklanki malin

150 g twarogu

płatki migdałowe

Zacznij od ubicia białek z 2 łyżkami cukru. Dzięki temu nie będziesz musiał myć trzepaczki, którą utrzesz ciasto. Odstaw pianę na bok. Do miski przesiej mąkę, proszek do pieczenia i 1/2 łyżeczki soli. W misce utrzyj masło z cukrem pudrem na puszystą, białą masę. Dodaj żółtka i śmietanę, dobrze połącz je z ciastem. Przesiej do miski składniki sypkie i dobrze je zmieszaj z masą maślano – jajeczną. 1/3 ubitej piany dodaj do  i połącz z ciastem. Pozostałą jej część delikatnie wmieszaj do ciasta przy pomocy szpatuły.

Przełóż ciasto do formy wyłożonej papierem do pieczenia i równomiernie rozsmaruj jego dość cienką warstwę. Udekoruj warstwą malin, następnie pokrusz na maliny twaróg i dołóż jeszcze więcej owoców. Brzegi ciasta udekoruj płatkami migdałowymi. Wstaw do piekarnika nagrzanego do 175 stopni i piecz przez około 45 – 50 minut, aż wierzch ciasta i migdały ładnie się zezłocą. Po upieczeniu odczekaj przynajmniej godzinę zanim je pokroisz. Smacznego!

Powietrze najpierw pachniało czarnym bzem. Potem jaśminem. Teraz słodką lipą. Już prawie dwa miesiące zachwycam się warszawskim latem.  Zyję trochę na opak – od zmierzchu do świtu. Od chleba do chleba. Mało snu, prawie wcale snu. Wyśpię się, zapadnę w sen jesienią. A teraz niech to wszystko trwa. Szkoda uronić ani sekundy. Nie tęsknię za San Francisco. Z San Francisco brakuje mi dobrej kawy na każdym kroku, ale i to daje się obejść. Warszawa jest wspaniała, Warszawa ma wszystko. Bardzo tęskniłam z tym miastem. Cieszę się, że jesteśmy z powrotem.

Pierwsze kroki po przyjeździe skierowałam na Halę Mirowską – nie było mnie tam prawie pięć lat. Jak ja kocham ten obfity bazarek – głośnych sprzedawców, niezadowolone klientki, zawalone stragany. Wszystko soczyste, kolorowe i może nie zawsze bardzo sezonowe, ale kto by chciał jeść mango czy morele z Hiszpanii, skoro na straganach jagody, porzeczki, kurki i bób.

To szybkie danie. Trochę tego, trochę tego. Dużo masła. I gotowe. Fajnie będzie to zjeść z sadzonym jajkie, albo po prostu ot tak.

Bób, kurki i ziemniaczki z jednej patelni ( 2 porcje)

250 g ugotowanych młodych ziemniaków irga

1 szklanka ugotowanego, wyłuskanego bobu

200 g kurek, oczyszczonych

3 gałązki szałwii

50 g masła

sól, pieprz do smaku

Na patelni rozpuść połowę masła, dodaj kurki i przesmaż je delikatnie. Przez krótką chwilę, dopóki lekko nie zmiękną, ale pozostaną wciąż jędrne. Pod koniec dodaj listki szałwii i usmaż je przez chwilę, aż staną się chrupiące. Wrzuć bób a po chwili ugotowane ziemniaki. Dodaj pozostałe masło. Smaż jeszcze chwileczkę aż ziemniaki się zarumienią  a bób pokryje masłem. Podawaj natychmiast. Samo lub w towarzystwie sadzonego jajka.

Jakoś mniej lub bardziej po nowym roku na blogu zwykło się pojawiać podsumowanie ulubionych książek kucharskich ubiegłego roku. Książki to wciąż jedyne rzeczy, których kupowaniu nie mogę się oprzeć, choć ubiegły rok był w tej kwestii nieco inny. Odpuściłam sobie większość nowości na rzecz lektur, które pozwoliłyby mi drążyć tematy, które w pieczeniu najbardziej mnie fascynują. W większości dość stare wydawnictwa wygrzebane gdzieś na aukcjach internetowych, z nieco obciachowymi zdjęciami, ale za to jakie inspirujące! I choć bardzo chciałabym pokazać Wam kilka swoich „retro” nabytków, jest to niestety niemożliwe. Cała moja kolekcja, którą uzbierałam tutaj przez ponad trzy lata trafiła do papierowych kartonów i niedługo uda się w długą podróż za siedem mórz i rzek na stary kontynent Przed nami kolejna przeprowadzka, choć tym razem to powrót na stare śmieci. Po czteroletniej emigracji wracamy do Polski i mimo lekkich obaw jestem szalenie podekscytowana. Póki co nikt nas z San Francisco nie wygania i moglibyśmy dalej wieść tu spokojny żywot, ale jak celnie zauważyła moja koleżanka Magda „względny spokój to żaden argument żeby zostać”. No więc wracamy. I niech się dzieje. Przede mną intensywny miesiąc żegnania się z San Francisco. Ostatni moment żeby się  podouczać, nawąchaći i upchać w kieszeniach ten nadbagaż wrażeń, aby mieć co wspominać i o czym pisać w długie zimowe wieczory

Gdyby to książkowe podsumowanie roku jednak się odbyło, na jego czele znalazła by się książka autorstwa Naomi Pomeroy „Taste and Techniques”. Naomi Pomeroy to założycielka portlandzkiej restauracji Beast serwującej jej kuchnię autorską. Historia Naomi, która w kulinariach w znacznej mierze wyszkoliła się sama dzięki książkom kucharskim to wręcz filmowa historia o ambitnej kobiecie, która karmiła ludzi wbrew wszelkim usankcjonowanym regułom kulinarnego świata. Od klubu kolacyjnego do własnej restauracji, z przykrymi perypetiami po drodze. Tym bardziej cieszy happy end, którego zwieńczeniem jest ta książka. Naomi Pomeroy dokłada następną pozycję do kategorii książek kucharskich, która jest mi niezwykle droga. To książki podręczniki, gdzie oprócz przepisów znajdziemy dokładne wytłumaczenie procesu i użytych technik. To jedna z tych książek która nie dość, że nas zainspiruje to do tego sprawi, że będziemy lepszymi kucharzami. Książka jest pięknie wydana, na zdjęcia nie można przestać się patrzeć. Przepisy mają różną trudność i są piękną mieszanką klasycznej bistronomii z lekkimi akcentami współczesnej kuchni amerykańskiej.

Bardzo przykleiłam się do tej książki i przez tygodnie nie wypuszczałam jej z rąk. Pewnego dnia, kiedy pragnęłam zjeść coś lekkiego i warzywnego postanowiłam przyrządzić dwa przepisy: zarumienioną dynię i pieczone brukselki, które można spożywać same lub jako jeden z dodatków do dań mięsnych. Ja postanowiłam że wymieszam je razem wraz z bardzo ożywczym pietruszkowym winegretem (zrobionym mniej więcej według jeszcze innego przepisu z książki), chlebowymi grzankami i podam w formie sałatki -takiej  jesiennej panzanelli, która wspaniale wypełni czas oczekiwania na wiosenne nowalijki. Następne będą suflety. Ale to jak już się przeprowadzimy i wyjmiemy książki z pudełek

Sałatka z dynią i pieczonymi brukselkami (2 porcje)

300 g brukselek

2 łyżki oliwy

sól, pieprz

Brukselki przetnij na pół i pozbaw odstających liści. Wrzuć je do miski, oprósz solą i pieprzem, polej oliwą i dokładnie wymieszaj. Wysyp na blaszkę i wstaw do piekarnika z opcją grill na 8 minut. Po tym czasie przemieszaj brukselki i kontynuuj pieczenie przez następne 6 minut. Brukselki w tym czasie powinny się stać się chrupkie i złociste z zewnątrz i jędrne w środku. Upieczone brukselki odłóż na bok.

2 małe dynie delikata

4 łyżki oliwy

Dynię opłucz, osusz, przekrój na pół wzdłuż. Wydrąż nasiona i następnie pokrój dynię na plastry o grubości ok 2 mm. Plasterki zmieszaj w misce z dwoma łyżkami oliwy. Pozostałe dwie łyżki rozgrzej na patelni. Kiedy tłuszcz się nagrzeje zacznij smażyć partiami plasterki dyni na złoty kolor z obu stron. Układaj plasterki w ten sposób, aby każdy miał wokół siebie trochę miejsca. Jeżeli ułożysz za dużo plasterków na raz dynia zamiast się usmażyć na złoto, po prostu się rozgotuje. Usmażoną dynię odłóż na bok. Możesz delikatnie odsączyć nadmiar tłuszczu przy pomocy ręcznika papierowego.  Przygotuj sos:

1 mała szalotka

2 łyżki białego octu winnego

1 łyżeczka soku z cytryny

 1 łyżeczka miodu

1/4 szklanki łagodnej oliwa z oliwek

1/2 pęczka pietruszki

1 garść uprażonych orzechów laskowych

1 szklanka grzanek chlebowych

Szalotkę i pietruszkę posiekaj możliwie najdrobniej. Ocet winny wymieszaj sokiem z cytryny i miodem. Cienką stróżką wlej olej (ok 1/4 szklanki) i ubij z octem i miodem. Przygotowany sos zmieszaj z szalotką i pietruszką. Odstaw na bok na 3 minuty.

Brukselkę, dynię i grzanki chlebowe umieść w jednej misce. Polej je przygotowanym sosem, delikatnie wymieszaj rękami, odstaw na 5 minut. Przełóż na talerz, posyp uprażonymi laskowymi. Podawaj natychmiast.

Smacznego!